Αποτέλεσμα; Να ζούμε σε ένα κράτος με μονίμως έκτακτη πολιτική και κατά συνέπεια ούτε εντύπωση ούτε και κάποιο προβληματισμό να προκαλεί το θέμα των εκτάκτων…

Την προηγούμενη Πέμπτη (22/11) δημοσιεύσαμε στην Brief στοιχεία από την Στατιστική Υπηρεσία ως προς τους εργαζόμενους στην Κυβέρνηση. 

Αυτό που προκάλεσε εντύπωση είναι το γεγονός ότι στην Κυβέρνηση εργοδοτούνται (τέλη Οκτωβρίου 2018) 7,790 περισσότεροι έκτακτοι υπάλληλοι απ’ ότι τον Δεκέμβριο του 2012. Πιο συγκεκριμένα, «σύμφωνα με τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, κατά τον Δεκέμβριο του 2012 απασχολούνταν, ως έκτακτο προσωπικό στην Κυβέρνηση 8,789 πρόσωπα ενώ τον Οκτώβριο του 2018 απασχολούνται στην κυβέρνηση ως έκτακτοι 16,579 άτομα. Ποσοστιαία, πρόκειται για μια αύξηση της τάξεως του 188.6%».

Τα στοιχεία πάνε πίσω μέχρι και το 2009. Το 2009 απασχολούνταν ως έκτακτοι στην Κυβέρνηση 10,612 και ακολούθησε μια συνεχής μείωση όπου το 2012 καταγράφηκε η μεγαλύτερη μείωση των εκτάκτων υπαλλήλων κατά την τελευταία 10ετία. 

Από το 2012 (8,789 έκτακτοι) άρχισε εκ νέου η ανοδική πορεία και φτάσαμε τους 16,579 τέλη Οκτωβρίου 2018 που είναι και τα πιο πρόσφατα επίσημα στοιχεία. 

Δεν ξέρω αν μέχρι τα τέλη του 2018 οι έκτακτοι αυξηθούν. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. 

Το θέμα μας είναι άλλο. Ότι από την μια, όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά διακηρύσσουν ότι αυτή η υπόθεση με τους έκτακτους θα πρέπει να σταματήσει, διότι δημιουργούνται διάφορες στρεβλώσεις στον εργασιακό κυβερνητικό τομέα, και από την άλλη, καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε να μειώσει και να δώσει λύση στο θέμα των εκτάκτων. 

Αποτέλεσμα; Να ζούμε σε ένα κράτος με μονίμως έκτακτη πολιτική και κατά συνέπεια ούτε εντύπωση ούτε και κάποιο προβληματισμό να προκαλεί το θέμα των εκτάκτων. Άλλωστε τι εντύπωση και τι προβληματισμό να προκαλέσει το καθεστώς των εκτάκτων, όταν εσύ λειτουργείς με έκτακτες πολιτικές αντί με πολιτικές με στρατηγική και βάθος χρόνου;  

Χάνοντας την σημασία της η λέξη, οι έκτακτοι μετατρέπονται σε αορίστου και οι αορίστου προσπαθούν να γίνουν μόνιμοι. Και ορθώς προσπαθούν. Άλλωστε οι άνθρωποι διεκδικούν αυτό που η κάθε κυβέρνηση τους άφησε να διεκδικούν. Και εάν οι κυβερνήσεις μετέτρεψαν τους έκτακτους σε υπαλλήλους αορίστου χρόνου, αυτό δεν είναι ευθύνη των υπαλλήλων αλλά του κράτους. Συνεπώς καμία κριτική κατά των υπαλλήλων που δικαίως και ορθώς διεκδικούν τα δικαιώματά τους. 

Θα παραθέσω όμως και κάποια άλλα στοιχεία διότι τα πιο πάνω, ενδεχομένως, για κάποιους να ανατρέπουν τον συλλογισμό που αναπτύσσεται στην Στήλη.

Ακόμη λοιπόν και εάν οι αυξήσεις σε έκτακτο προσωπικό στον τομέα της Εκπαίδευσης δικαιολογείται. Ακόμη και εάν η αύξηση σε έκτακτο προσωπικό στον τομέα των Σωμάτων Ασφαλείας δικαιολογείται. Πώς δικαιολογείται η αύξηση σε ωρομίσθιο προσωπικό και πώς δικαιολογείται η αύξηση στην Δημόσια Υπηρεσία; 

Οι έκτακτοι ως ωρομίσθιο προσωπικό τέλος του 2012 ήταν μόλις 445. Τέλη Οκτωβρίου 2018 ήταν 1865!!! 400% αύξηση. Ή πιο συγκεκριμένα 419% αύξηση.

Οι έκτακτοι στη Δημόσια Υπηρεσία τέλη του 2012 ήταν 4,809. Τέλη Οκτωβρίου 2018 ήταν 5,830. Δηλαδή αύξηση της τάξεως του 121% !!!

Κατά τα άλλα θέλουμε να επιλύσουμε και συγυρίσουμε το κράτος. Θέλουμε να βάλουμε σε μια τάξη την κατάσταση και να προχωρήσουμε υποτίθεται μπροστά. Αλλά την ίδια ώρα ένα πρόβλημα που απασχολεί εδώ και δεκαετίες την κάθε κυβέρνηση δεν μπορούμε να το επιλύσουμε και τουναντίον το επιδεινώνουμε από μόνοι μας. 

Έως πότε;