«Μια παρτίδα σκάκι»
ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ
Το δωμάτιο μισοσκότεινο. Οι παριστάμενοι με πρόσωπα σκυθρωπά παρακολουθούν. Η αγωνία κτυπά κόκκινο σε κάθε κίνηση. Οι δύο παίκτες, τα πρόσωπα των οποίων δεν διακρίνονται στο μισοσκόταδο, παίζουν αμίλητοι και συγκεντρωμένοι. Το παιχνίδι είναι στημένο χρόνια τώρα. Η σχετικότητα του χρόνου δεν μας επιτρέπει να πούμε πόσα ακριβώς. Πόσων γενιών οι ζωές επηρεάστηκαν ή θα επηρεαστούν από τις κινήσεις των παικτών;
Ο μαύρος βασιλιάς καλά προστατευμένος από τους σκυθρωπούς μαύρους αξιωματικούς του, δεν φαίνεται να κινδυνεύει. Στο απυρόβλητο κοντά στους δύο του πύργους κινείται ανάμεσά τους ανάλογα με τις συνθήκες στο πεδίο της μάχης. Πότε στο ανατολικό, πότε στο δυτικό μπλοκ καθορίζοντας και ακολουθώντας τα εκάστοτε εμπλεκόμενα συμφέροντα. Κάνει παιχνίδι καλά ταμπουρωμένος. Σπέρνει πολέμους και θερίζει πόνο και δάκρυ. Ρίχνει βόμβες πυρηνικής καταστροφής. Προκαλεί κλιματική αλλαγή. Προβαίνει σε δολιοφθορές αγωγών. Στέλνει ροές μεταναστών. Κάνει αναίτια εισβολές χωρίς να τηρεί κανένα πρόσχημα, αγνοώντας τις κραυγές για δικαιοσύνη του λευκού βασιλιά που ρίχνεται στο πεδίο των μαχών και βαδίζει ξυπόλητος στα αγκάθια, ποντάροντας στην ελπίδα και στον άνθρωπο.
>>> Διαβάστε επίσης:
Τα μαύρα άλογα καλπάζουν στην σκακιέρα, σε πεδία μαχών, καταστρέφοντας στο πέρασμά τους ό,τι όμορφο δημιουργεί ο ανθρώπινος πολιτισμός.
Τα μαύρα πιόνια, τυφλά και κουφά, στα όσα τεκταίνονται, υπακούουν τυφλά και κτυπούν χωρίς οίκτο κάθε εμπόδιο που συναντούν στο δρόμο για τη νίκη και την ολοκληρωτική επικράτηση του κακού, της αδικίας, της αισχροκέρδειας, των σκανδάλων, της διαπλοκής, της διαφθοράς.
Την ίδια ώρα στην πλευρά των λευκών ο προβληματισμός είναι βαθύτατος. Επιμένουν να πιστεύουν στο δίκαιο. Επιμένουν να ποντάρουν στη διαπραγμάτευση, στη συζήτηση, στην καλήθέληση, για την επίλυση των κρίσεων. Χωρίς ενέργεια. Χωρίς φαγητό. Χωρίς σπίτια. Χωρίς όπλα. Με την ελπίδα να τους δίνει κουράγιο και την ειρήνη να αποτελεί τον στόχο τους, πορεύονται και επιχειρούν να κτίσουν όσα τα μαύρα γκρεμίζουν. Οι λευκοί πύργοι φιλοξενούν όχι τον βασιλιά και τη βασίλισσα αλλά χιλιάδες ευάλωτους. Πρόσφυγες και μετανάστες που κινούνται από κουτάκι σε κουτάκι παλεύοντας για μια καλύτεροι ζωή. Τα λευκά άλογα, δεν καλπάζουν, βαδίζουν αργά και σταθερά κουβαλώντας στην πλάτη τους τους πιο αδύναμους, όσους δεν μπορούν να σταθούν στα πληγιασμένα από τη μάχη με το κακό πόδια και σέρνουν τα καταρημαγμένα τους κορμιά εμμένοντας στο όραμά τους για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα πιο φωτεινό αύριο.
Ο βασιλιάς και η βασίλισσα τείνουν χέρι βοήθειας σε όσους πέφτουν. Οι αξιωματικοί με το κατάλευκό τους χαμόγελο, παρηγορούν και υποστηρίζουν.
Μήνες και χρόνια. Αιώνες και χιλιετίες. Η ιστορία της ανθρωπότητας συνεχίζει να ξετυλίγεται ανάμεσα στα μαύρα και στα λευκά κουτάκια. Νύχτες ατελείωτες που φωτίζονται ενίοτε, σπάνια μεν, αλλά ξανά και ξανά, από τα πιο φωτεινά πρωινά.
Εκείνο που δεν βλέπουν οι παριστάμενοι είναι τους μαύρους βασιλιάδες που κρυμμένοι καλά κάτω από το τραπέζι καραδοκούν πανέτοιμοι να πάρουν τη θέση του μαύρου βασιλιά που για την ώρα κάνει παιχνίδι. Όπως ακριβώς τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας. Ένα πέφτει άλλο ξεφυτρώνει.
Οι παριστάμενοι κρατούν την ανάσα και καταγράφουν σε πολυσέλιδους τόμους την ιστορία της ανθρωπότητας να επαναλαμβάνεται. Το κακό πολεμά το καλό. Το μαύρο πνίγει το λευκό. Και όλοι περιμένουν εκείνη την αλλαγή που θα σπάσει την αλυσίδα της επανάληψης. Εκείνο το συμβάν που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας. Εκείνες τις εκλογές που θα εκλέξουν τον αδιάφθορο. Εκείνη τη Διεθνή Συμφωνία που θα γίνει σεβαστή από όλες τις πλευρές. Εκείνον τον Διεθνή Οργανισμό Ειρήνης που θα ξεφυτρώσει και δεν θα είναι βιτρίνα αλλά εξουσία. Εκείνη την πραγματική Ένωση των χωρών και των λαών που θα γεννηθεί. Για να χάσουν αμέσως μετά την ελπίδα τους αφού άλλος ένας τρελός ηγέτης, ένας καινούριος μαύρος βασιλιάς θα γεννηθεί ξανά από τις στάχτες του προηγούμενου, ποτισμένος από το μίσος του, από την απληστία του, από την έλλειψη ενσυναίσθησής του. Για να ξανακυλήσει στο αίμα τον κόσμο καταστρέφοντας σε μια στιγμή όσα πήρε αιώνες να κτιστούν.
Και το παιχνίδι συνεχίζεται. Αιώνες τώρα. Τα στοιχήματα εξακολουθούν να πέφτουν βροχή. Κανένας δεν βγήκε ακόμη κερδισμένος. Ο πόλεμος δεν έχει κριθεί. Όσες μάχες και αν έχουν κερδίσει οι μαύροι. Το σκοτάδι που επικρατεί στο δωμάτιο το φωτίζει η λευκότητα των άσπρων παικτών. Κουρασμένοι. Καταρρακωμένοι. Μα όχι απελπισμένοι. Γιατί ναι, δεν ξέρω ποιος το είπε, αλλά μάλλον είχε δίκαιο. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Τρέφεται, βλέπετε, από τα όνειρα χιλιάδων ψυχών.
Ειδικά γραμμένο για όλους τους μαύρους βασιλιάδες που επιμένουν να γεννιούνται. Ειδικά αφιερωμένο σε όλους τους λευκούς βασιλιάδες που δεν τα βάζουν κάτω γιατί πιστεύουν στα χαμένα θαύματα.
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.1: Σημαντική Σημείωση: Οι δύο παίκτες είναι ένας. Ο καλός και ο κακός μας εαυτός.
Υ.Γ.2: Χρόνια πολλά, ελεύθερα και ειρηνικά στην Κυπριακή Δημοκρατία που έκλεισε 62 χρόνια ζωής, τα 48 από τα οποία υπό καθεστώς κατοχής.