ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Οι εν πολλοίς αδύναμες υποψηφιότητες, από πλευράς θέσεων, προτάσεων και εν γένει πολιτικού λόγου φανερώνουν την πολιτική ένδεια της οποίας τα αποτελέσματα βιώνουμε και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε στο άμεσο -τουλάχιστον- μέλλον. Δεν πείθουν, δεν εμπνέουν, δεν κινητοποιούν, δε δίνουν ελπίδα. 

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης συνεχίζει να σχοινοβατεί μεταξύ της παρούσας διακυβέρνησης του τόπου, αυτών που ήθελαν να την ανατρέψουν, των πολλών γκρίζων σημείων σε πολλά ζητήματα και ενός μοντέλου απολιτίκ προσέγγισης με στόχο τη μεγαλύτερη δυνατή προσέλκυση ψηφοφόρων. Από τις δημοσκοπήσεις φαίνεται ότι αυτό πετυχαίνει, αν και δεν είμαι βέβαιος εάν αυτό αποτελεί στρατηγική ή απλώς την επιβεβαίωση της καλής εικόνας του κ. Χριστοδουλίδη η οποία είναι πολύ δύσκολο να φθαρεί. 

>>>>Διαβάστε επίσης: Τι να περιμένουμε το 2023<<<<

Τα «πταίσματα» τα οποία δεν ήταν αμελητέα, με κυριότερα τη λογοκλοπή από την ομιλία Κασουλίδη για την επίσημη εξαγγελία του, αλλά και η στοχοποίηση πολιτικών και δημοσιογράφων μέσω troll accounts στα social media, έμειναν ουσιαστικά αναπάντητα. Και αυτό διότι ούτε η κοινωνία είναι αρκετά ώριμη για να απαιτεί απαντήσεις, όπως αντιστοίχως συμβαίνει και με τα ΜΜΕ τα οποία έμπλεξαν την ουσία με το κουτσομπολιό, το ηθικά λανθασμένο με νομικίστικες απόψεις και απέτυχαν να αναδείξουν τα δυο-τρία σημαντικά ζητήματα από το συγκεκριμένο θέμα.  

Παράλληλα, δε θα μάθουμε, παρά μόνο στο σενάριο που ο Νίκος Χριστοδουλίδης αναδειχθεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ποιο μοντέλο συνεργασίας για διακυβέρνηση του τόπου θα εφαρμοστεί με τα κόμματα που τον στηρίζουν. Η απάντηση της ανεξάρτητης υποψηφιότητας και η επιλογή αυτής από τα κόμματα που τον στηρίζουν είναι πολύ φτωχή, υπεραπλουστευμένη και απευθύνεται προς αδαείς για να γίνει πιστευτή. 

Την ίδια ώρα, πολλά αναπάντητα ερωτήματα εγείρονται και γύρω από την υποψηφιότητα του Αβέρωφ Νεοφύτου. Αρχίζοντας από τον χρόνο επιλογής της εξαγγελίας υποψηφιότητας, η οποία έγινε ήδη από τον Δεκέμβριο του 2021 (!!!) ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ εγκλωβίστηκε σε έναν μονόδρομο της δικής του υποψηφιότητας οδηγώντας σε μερική, δική του απομόνωση από Συναγερμικούς οι οποίοι είτε προσχώρησαν στο στρατόπεδο Χριστοδουλίδη (εμφανώς ή κεκαλυμμένα) είτε με εμφατικό τρόπο περίπου απέχουν από την προεκλογική εκστρατεία. 

Παράλληλα, καταγράφεται μια αδυναμία να περάσει το βασικό μήνυμα της υποψηφιότητάς του ως ενός μπαρουτοκαπνισμένου πολιτικού, με σοβαρότητα και συνέπεια στην πολιτική στην οποία λειτουργούσε πάντα για το καλό του τόπου. Προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις ότι πιστώνεται για αυτό και ειδικά για τα οικονομικά θέματα, ωστόσο, στην προεκλογική του εκστρατεία τόσο ο ίδιος με τις παρουσίες του όσο και οι διαφημιστικές καμπάνιες δεν κατάφεραν να περάσουν το εν λόγω μήνυμα ξεκάθαρα και κυρίως αποτελεσματικά. 

>>>>Διαβάστε επίσης: Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα ΑΗΚ<<<<

Για την πρόταση Μαυρογιάννη ακόμη αναζητείται το όριο της πολιτικής έκφρασης της δικής του υποψηφιότητας. Από τη μια γίνεται λόγος για την ιστορική του σχέση με τον χώρο της δεξιάς και από την άλλη εκφράζει τις προτάσεις οικονομικής πολιτικής του ΑΚΕΛ μέσω συνθημάτων, οι οποίες έχουν γίνει και διαφημίσεις. Από τη μια ο ίδιος επιβεβαιώνει τον Νίκο Αναστασιάδη για το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά και από την άλλη υποστηρίζεται από το ΑΚΕΛ το οποίο έχει και διατυπώνει διαμετρικά αντίθετη άποψη. Πρόκειται για μια υποψηφιότητα με πολύ έντονη απουσία καθαρού πολιτικού παλμού, πολιτικής πρότασης και συνέπειας σε σχέση με την ιστορία του ΑΚΕΛ και όσα ως πολιτικό κόμμα εκφράζει. Πολύ περισσότερο ο κ. Μαυρογιάννης αδυνατεί να εμπνεύσει και βεβαίως να φέρει κοντά στο ΑΚΕΛ και στην εκλογική διαδικασία νέους, προοδευτικές τάσεις στην κοινωνία που δε βρίσκονται κοντά στο ΑΚΕΛ και που πιθανώς δεν έχουν κομματική επιλογή.  

Οι σοβαρές προτάσεις και εισηγήσεις έχουν τεθεί στο περιθώριο, σε αντίθεση με αμέτρητες προτάσεις για κάθε πρόβλημα με την αντίστοιχη «μαγική» λύση. Η σοβαρότερη πρόταση που δε συζητήθηκε ουσιαστικά είναι αυτή που αφορά το ίδιο το κράτος, τις δομές και λειτουργίες, τους μηχανισμούς ελέγχου που δεν έχει και τις ισορροπίες που τηρούνται μεταξύ εξουσίας, θεσμών και ευρύτερα της Πολιτείας. Δυστυχώς φάνηκε ότι ο ίδιος ο Αβέρωφ Νεοφύτου προσέγγισε πρόχειρα το συγκεκριμένο ζήτημα, όταν για πρώτη φορά το ήγειρε σε προεκλογική συγκέντρωση στη Λευκωσία με αποτέλεσμα να οδηγήσει -έστω χωρίς να το θέλει- σε απαξίωση και χλευασμό. Στη συνέχεια η όποια προσπάθειά του να δώσει περιεχόμενο στην πρόταση δεν είχε ανταπόκριση, ούτε από τα ΜΜΕ ούτε και από την κοινωνία η οποία σαφώς και έχει μεγαλύτερη απόσταση από ουσιώδη πολιτικά ζητήματα, πράξεις, προτάσεις και παραγωγή πολιτικής. 

Οδηγούμαστε στην 5η Φεβρουαρίου, με τα πιο πάνω δεδομένα. Η εκλογική κούρσα με σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι αφορά τους τρεις βασικούς υποψήφιους, ωστόσο, η απόσταση του πρώτου με τον δεύτερο γύρο και η διαφορά τους είναι τόσο μεγάλη που κανένα συμπέρασμα δεν μπορεί να εξαχθεί με βεβαιότητα. Αυτό όμως, που με βεβαιότητα, μπορούμε να πούμε είναι ότι σε ένα περιβάλλον γεμάτο ισχυρές προκλήσεις κυρίως από εξωγενείς πηγές κινδύνου θέτουν εν αμφιβόλω τόσο την οικονομική πορεία της χώρας μας, όσο και την όποια ελπίδα για επανέναρξη συζητήσεων για το Κυπριακό θα χρειαστεί ισχυρή πολιτική ηγεσία, ικανή οικονομική διαχείριση και πολιτικές με σοβαρότητα, αποφασιστικότητα και ορθολογισμό για να πορευτούμε χωρίς περιπέτειες τα επόμενα χρόνια.