Θες να γίνεις εκατομμυριούχος; Ίσως είσαι ήδη

Όπως δείχνουν έρευνες μέσα στην πανδημία ήταν πολλοί αυτοί που αποφάσισαν πως θέλουν να ζουν χωρίς να δουλεύουν όλη μέρα

Εν μέσω πανδημίας μεταξύ αυτών που άλλαξαν ήταν και ο τρόπος που γίνεται η δουλειά δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη.Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτήθηκαν μήπως κάνουν κάτι λάθος με τον τρόπο που ζουν τις ζωές τους.

Πέραν των γενιών που έχουν μπει σε κατηγορίες (baby boomers είναι αυτοί που έχουν γεννηθεί από το 1946 έως το 1964, Gen X αυτοί που είδαν το πρώτο φως μεταξύ του 1965 και του 1980, millennial οι γεννημένοι μεταξύ του 1981 και του 1996, ενώ τα μέλη της Gen Z είναι γεννημένα από το 1994 έως το 2000), υπάρχουν κατηγορίες που αφορούν το χρόνο μας. Παράδειγμα;

Οι time billionaires, οι οποίοι έχουν τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο ζωής μπροστά τους (δηλαδή τουλάχιστον 31 χρόνια). Για την ιστορία, τον όρο αυτόν τον εμπνεύστηκε ο Graham Duncan, συνιδρυτής εταιρίας με οικογενειακών επενδυτικών προγραμμάτων, που διαχειρίζεται περιουσιακά στοιχεία 2.000.000.000 δολαρίων. Όπως είχε πει σε συνέντευξη του, το Μάρτιο του 2019 “οι time billionaires είναι αρκετά νέοι και έχουν το πλεονέκτημα του χρόνου. Οι money billionaires έχουν το πλεονέκτημα των χρημάτων”.

Πριν προκύψουν οι time billionaires, υπήρχαν ήδη οι time millionaires. Δηλαδή οι άνθρωποι που μετρούν την αξία τους βάσει του χρόνου που ξεκλέβουν από τη δουλειά τους, για διασκέδαση και αναψυχή. Αυτός ο όρος ανήκει στην Ινδή δημοσιογράφο και συγγραφέα Nilanjana Roy και τον έγραψε στην στήλη της, στους Financial Times, το 2016. Όπως είχε εξηγήσει “ο πλούτος μπορεί να προσφέρει άνεση και ασφάλεια, αλλά εύχομαι να μας δίδασκαν από όταν ήμασταν παιδιά, να δίνουμε την ίδια αξία στο χρόνο μας, με αυτήν που δίνουμε στον τραπεζικό μας λογαριασμό -γιατί το πώς περνάς τις ώρες και τις μέρες σου είναι το πώς περνάς τη ζωή σου”.

Αλλάζοντας τρόπο ζωής

Εν μέσω πανδημίας, δημιουργήθηκαν πολλοί νέοι time millionaires, με τις έρευνες να δείχνουν πως περισσότεροι από το 56% των ανέργων στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία δεν αναζητούν νέα εργασία. Και ναι, υπάρχει κρίση -αφού υπάρχουν δουλειές, αλλά όχι ενδιαφερόμενοι να τις καλύψουν. Επίσης, παρατηρήθηκε και το φαινόμενο της εξόντωσης εργαζομένων που δούλευαν ατελείωτες ώρες, με τους μισθούς να είναι οι ίδιοι. Και αυτό οδήγησε σε αμφισβήτηση του τρόπου που ζουν, γενικότερα.

Τα στοιχεία ανήκουν στο Office for National Statistics και τονίζουν πως πολλοί επιλέγουν να μην επιστρέφουν στις δουλειές που είχαν προ πανδημίας. Εάν το κάνουν, ζητούν να δουλεύουν από το σπίτι, για να γλιτώσουν τις ώρες που χάνουν στις μετακινήσεις. Στην Κίνα εμφανίστηκε το κίνημα “μένω ξαπλωμένος”, με εκατομμύρια νέους να αντιλαμβάνονται πως όσο σκληρά και αν δουλέψουν, δεν θα καταφέρουν ποτέ να αποκτήσουν -έστω- το δικό τους σπίτι.

Όπως είπε στην Guardian ο συγγραφέας του βιβλίου “Out of Office: The Big Problem and Bigger Promise of Working from Home”, Charlie Warzel “βλέπουμε πως υπάρχει μεγάλη παραίτηση. Οι άνθρωποι παραιτούνται από τις δουλειές τους και δεν γυρίζουν στους χώρους εργασίας, ακόμα και όταν τελειώνει το επίδομα ανεργίας”. Έχει παρατηρηθεί παγκοσμίως, πως οι άνθρωποι που δεν έχουν παιδιά, προτιμούν μια ζωή που δεν περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά τους, με την Roy να τονίζει πως “αν η κοινωνία ήταν όντως προοδευτική, δεν θα ξέκανε τους ανθρώπους στην εργασία, όπως και δεν θα επικρατούσε η εντύπωση πως ο ελεύθερος χρόνος, ο χρόνος για ξεκούραση και αυτός που περνάς με την οικογένεια σου, είναι μόνο για τους πλούσιους”.

Αυτό άλλαξε μέσα στα lockdowns που επιβλήθηκαν παγκοσμίως, κατά τη διάρκεια των οποίων ήταν πολλοί εκείνοι που επανεκτίμησαν τη στάση τους απέναντι στη ζωή τους και τη δουλειά τους. Πολλοί κατέληξαν στο ότι προτιμούν να ζουν μια λιγότερο προσοδοφόρα ζωή, αλλά περισσότερο ικανοποιητική -σε ό,τι αφορά τις μικρές, αλλά πολύ σημαντικές απολαύσεις.

“Υπάρχει κίνημα που φαίνεται αρκετά οργανικό” προσθέτει ο Warzel, “η πανδημία ήταν ένα μαζικά ελεγχόμενο πείραμα εξαναγκασμού των ανθρώπων να υιοθετήσουν ένα διαφορετικό τρόπο εργασίας. Αυτό που προέκυψε ήταν το αντίθετο από ό,τι έλεγαν τα στελέχη στους υπαλλήλους τους για χρόνια: αυξήθηκαν η παραγωγικότητα και τα κέρδη. Τώρα όλοι αναρωτιούνται τι άλλο από όσα έλεγαν οι εργοδότες είναι λάθος”, όπως έχουν αρχίσσει να επαναπροσδιορίζουν τη ζωή τους και το τι είναι τελικά, σημαντικό.

Πηγή: News247.gr